nefeeees aal, veeer.....

Küçücük bir nefeslik uğradım bloguma. Yorgunum, gözlerim kapanıyor. Ama iyi olacak herşey. Çünkü artık bir mantram var. Üstelik bugün, öğleyin arkadaşlarımla okulun bahçesinde çimlerde otururken dört yapraklı bir yonca buldum. Zahmetsizce, aramadan. Ayağımın ucundaydı. İnsanların tuhaflıklarına şaşırmayı bırakmam gerek. Çocuk muyum hala şaşırıyorum. Öyleler işte. Ben öyle değilim. Öyle olmayanlar bir avuç insan.Öyle olmayanlarla biz olsak. Başka türlü olsa herşey. Ne ağaca benzese ne de buluta.