İnsan yolu yarıladığını nasıl idrak eder? Yaşamsal yolu diyorum, Tarancı'nın dediği gibi hani; "Dante gibi yarısındayız ömrün" Otuzbeşi de geçtim çoktan. Bir anda dank etmiyor tabii... En azından bende böyle oluyor, yavaş yavaş idrak etme hali.Son bir kaç senede babamın ölümüyle başlayan bir duygu bu. Neden çünkü senin varolmana neden iki kişiden biri baba. İnsanın varlığının da bir kısmı ölüyor gibi. Mesela benim buraya yazma sıklığım azaldı... Eskisi gibi yazamıyordum çünkü eskisi kadar konuşmuyorum da aynı zamanda. Ha evet, akademik anlamda bir sürü yazım var, kitap bölümleri, makaleler, ders sunumları... Ama kişisel anlamda sesim sustu belli ki. Şimdi ne olduysa yazıyorum tekrar.
Babam öldü, sonra kayınpederim. Bir akrabamızın 20 yaşındaki gencecik kızı öldü sonra. Ve peş peşe arkadaşlarımızın anneleri babaları... Ne çok insan öldü yahu, ne çok. Nur içinde yatsınlar. Otuzbeş filan değil, işte bu ölümler yüzünden insan yolu yarıladığını düşünebilir.
Şimdi dönüp dönüp bakıyorum aldığım yola. Neler yapmışım, neleri yapamamışım, nelerden korkmuşum, nelere kafa tutmuşum, kimlerle küsmüş kimlerle barışmışım... Bir eşikte olduğumu hissediyorum. Demek ki ölüm var, ölünüyor işte. Sessizce gözlerini kapayınca muaf değilsin hiç bir durumdan. Ölümün olduğu dünyada yaşam çok daha değerli. Bir eşikteyim onu biliyorum. Kırk yaşıma yakınken, yaşamın değerini daha yeni kavramanın eşiği. Gibi. Tam değilse bile, işte...
2 yorum:
Bir görüse göre, zaman olaylarin ölcüsü degil de, olaylar zamanin ölcüsüdür. Ne cok zaman gectigini, bizim resmimizde etrafimizdan ne cok kisinin eksildigiyle anliyoruz belki de.
Kimbilir... Son zamanlarda zaman konusuna garip bi ilgim oldu, interstellar da tavan yaptırdı bu ilgiye doğrusu.
Yorum Gönder