Aziz Nesin'in Ah Biz Eşekler adlı öyküsünü neredeyse çocuk yaşımda okumamdan beri hiç unutamamışımdır. Öyle güzel bir öyküdür ki bir çok duruma uyar. Öyküye göre eskiden eşekle aynı biz insanlar gibi konuşabilirlermiş. Peki nasıl mı konuşmayı unutup anırmaya başlamışlar? Bir gün bir eşek kırda otlarken burnuna kurdun kokusu gelmiş. Eşek yok canım kurt değildir demiş. Sonra kurdun sesi, karaltısı belirginleşmiş. Eşek hala kurt değildir canım, kurdun burada işi ne, gelse de beni mi bulacak yok canım yok kurt değildir diye kendini avutmaya devam etmiş. Derken kurdun nefesini hissetmiş, hala yok canım kurt değildir diyormuş. Sonunda kurttan kaçmaya başlamış, koşarken noolur kurt olmasın, yok canım kurt değildir belki de diyormuş. En sonunda kurt poposundan ısırınca aaa kurt imiş aa o imiş aa oi aaa ii aaaiii diye bağırmaya başlamış. O gün bu gündür eşek konuşamaz anırırmış...
Bu günlerin geleceği belliydi. Eşekliğimize doymayalım.
2 yorum:
oof of!
Konusunca ne oluyor? Erken oten horoz muamelesi gormuyor mu insanlar :( Bir hal, bir care olmali ama ne?
Yorum Gönder