Başlıksız

Tabii bu ipteki ben değilim, onun işi ne ki ipte yürüyor sadece. Ben hem ipte yürüyüp hem kollarımda onbinçeşitşey taşıyorum.

Koşturma bitmesin tabii, yoksa durup kendimi dinlemek zorunda kalırım. Kafamdaki bütün o şeyler kelebekler gibi sağdan sola uçuşurken durursam birden hepsi lambada yanan pervaneler gibi patır patır yerlere dökülüverirler. Duraksar ve düşünürsem sakinliğimi koruyamam. Ne güzelim halbuki böyle, sanki çok güçlüymüşüm, her şey çok kolaymış, insanlar benim sandığım gibiymiş, iyilik yapan iyilik bulurmuş... gibi. Sevdiğimiz herkesle birlikte sonsuza dek birlikte yaşayacakmışız gibi. Durmasın kafam, bir haftadır sürekli çiziyorum, elim durmasın. Kabullenemiyorum, kabul etmek çok zor. Başka bir şey düşünsün beynim.